De meeste lezers zullen bekend zijn met het concept van ‘in een comfortzone zitten terwijl groei vereist dat je buiten je comfortzone durft te gaan door je paniek en angsten onder ogen te zien. Bardwick definieert een comfortzone als “een gedragstoestand waarin een persoon opereert in een angstneutrale positie”. Brené Brown beschrijft het als “Waar onze onzekerheid, schaarste en kwetsbaarheid worden geminimaliseerd – waar we geloven dat we toegang hebben tot genoeg liefde, voedsel, talent, tijd, bewondering. Waar we het gevoel hebben dat we enige controle hebben.”
We geloven echter niet dat angst buiten onze comfortzone bestaat: het wordt getriggerd door ons limbisch systeem. Angst leeft in onze kern; het drijft ons naar school te gaan, een baan te krijgen of op tijd te zijn voor een afspraak.
De comfortzone
Laten we eens kijken naar twee bekende diagrammen, die allebei het idee van een Comfort Zone weergeven:
Op het eerste gezicht lijken beide diagrammen een plausibele verklaring te bieden voor waarom sommigen wel en anderen niet uit hun comfortzone durven te stappen. Volgens deze diagrammen moeten we, om te groeien, bereid zijn om buiten onze comfortzone te treden en onze angst voor gevaar te overwinnen.
Bungeejumpen wordt vaak gebruikt als voorbeeld van mensen die bereid zijn hun angsten onder ogen te zien. Hoewel het een berekend risico is, ervaren mensen nog steeds heftige emoties, terwijl ze aan de rand staan en in de afgrond staren. Diezelfde mensen kunnen echter een onontkoombare angstreactie ervaren wanneer ze geconfronteerd worden met een mogelijk dodelijke slang.
Wat brengt ons troost?
Deze vraag zette me ertoe aan om het concept van een comfortzone te heroverwegen. Controle hebben en toegang hebben tot liefde, voedsel, onderdak, enz. lijkt een geruststelling.
Maar wat gebeurt er als we in onze comfortzone blijven? Wat als we niet de moeite nemen om het comfort van onze schuilplaats te verlaten, zelfs als onze voedselvoorraad opraakt? Wat gebeurt er als er geen vraag meer is naar ons talent? Comfort is niet alleen een staat van zijn; het is het resultaat van onze acties.
We gingen naar school om een beroep te leren en zo onze kansen op een baan te vergroten, zodat we een onderkomen konden kopen en eten konden betalen om een veilig en gezond leven te leiden.
Maar wat als we hadden geweigerd om naar school te gaan? Wat dreef ons om een opleiding te volgen? Wij geloven dat het de angst voor onbeduidendheid is. De angst om onbeduidend te zijn. Van nutteloos worden. Van betekenisloosheid. Om een sociale verschoppeling te worden.
Als kind werden we door onze ouders aangespoord om naar school te gaan en al die dingen te doen die ons als jongere zo onaantrekkelijk leken. Ze waarschuwden ons dat we niet moesten streven naar een leven van zinloosheid, niet in staat zijn om onszelf te onderhouden of een sociale paria te worden. En door dat te doen, hebben ze angst ingeboezemd.
Als het deze angst is die ons werd ingepraat die ons dreef om te leren, om sociaal relevant te worden en om klaar te zijn om met anderen te concurreren om liefde, voedsel en onderdak, naast instinctieve driften? Die angst leeft niet buiten onze comfortzone; hij leeft er middenin. Door onze acties creëerden we een comfortzone!
En het is deze angst om mogelijk onze baan te verliezen, om onze relevantie te verliezen, om ons vermogen om eten en onderdak te betalen te verliezen, die ons elke dag drijft om op tijd op onze baan te verschijnen, om ons aan regels en voorschriften te houden, om nieuwe vaardigheden te leren, om te blijven investeren in onze toekomst.
Het is essentieel om te beseffen dat elke cultuur andere angsten heeft die vaak niet begrepen of zelfs maar gewaardeerd worden door mensen uit andere culturen.
Wiel van standvastigheid
Dit concept van ingebakken angst, van triviaal en betekenisloos worden, is wat we allemaal voelen dat we moeten ontvluchten en uit de buurt moeten blijven, bij voorkeur op een comfortabele afstand. Hoe groter deze angst is, hoe meer druk we op onszelf leggen om er meer afstand van te nemen. Sommigen hebben een grenzeloze angst: ze houden afstand tussen hun angstzone en waar ze denken te moeten zijn.
Wat anderen de comfortzone noemen, noemen wij de waardezone. Het is de zone van relevantie, de gewenste capaciteiten en vaardigheden hebben en waardevol zijn in onze samenleving. Maar, zoals Heraclitus al zei, ‘Verandering is de enige constante’, wat betekent dat onze vaardigheden na verloop van tijd veel minder waardevol kunnen worden. Daarom moeten we groeien in gebieden die in de toekomst nuttig lijken (significantie = toekomstige waarde).
Er is echter een grens aan hoe ver we kunnen groeien. Op een gegeven moment moeten we misschien onze waardepositie heroverwegen. Corona dreef bijvoorbeeld veel mensen weg uit de horeca en vrijetijdsindustrie en dwong hen om werk te zoeken in de landbouw en de gezondheidszorg ─ ook al waren ze daar niet voor gekwalificeerd. We noemen dit een Breakout Zone – een heroverweging van ons doel, een heruitvinding van onszelf, een complete transformatie van ons wezen.
Om het idee van ‘ontsnappen aan aangeleerde angst’ te ondersteunen, hebben we het Rad van Versteviging gemaakt. Kracht heeft de mentale en emotionele kracht om moeilijkheden, tegenslag, gevaar of verleiding moedig tegemoet te treden. Om aan onze angsten te ontsnappen zijn doelbewuste actie en moed nodig.
Particulieren en bedrijven
Het Wiel van Fortitude kan worden toegepast op zowel individuen als bedrijven. Elk bedrijf moet immers waarde creëren die relevant is voor anderen. Het vermogen verliezen om relevante waarde te creëren of een product niet duidelijk kunnen onderscheiden van de concurrentie, betekent dat het bedrijf nieuwe manieren moet vinden om in zijn levensonderhoud te voorzien.
De angst om niet relevant te zijn, om niet in staat te zijn om inkomstenstromen te behouden of nieuwe te creëren, kan echt stressvol zijn. En net als individuen zijn managers van bedrijven doordrenkt met een angst: voor irrelevantie en trivialiteit, wat resulteert in het onvermogen om schulden af te betalen.
Afstemming op de bedrijfscyclus
We hebben het Wheel of Fortitude opzettelijk een kleurcode gegeven die overeenkomt met de vier stadia van de Business Cycle: Depressie is gelijk aan de Triviale Zone, Expansie is gelijk aan de Waarde Zone, Hoogconjunctuur is gelijk aan de Groeizone en Recessie is gelijk aan de Breakout Zone.
Als zodanig doorloopt elk individu, elk bedrijf, elke economie en elke samenleving een terugkerende cyclus van waardecreatie en -vernietiging, zonder uitzondering of vrijstelling.
| KRUISVERWIJZING | ECONOMISCH | COMMERCIEEL | VOORTSTAND |
|---|---|---|---|
| Fase 1 | Uitbreiding | Uitbreiden | Waarde Zone |
| Fase 2 | Boom | Exploit | Groeizone |
| Fase 3 | Recessie | Verleng | Breakout-zone |
| Fase 4 | Depressie | Verken | Triviale zone |
